Zware valpartij drukt stempel op trainingsstage

Gisteren ben ik uit Frankrijk teruggekeerd van de trainingsstage met de Nederlandse duathlonselectie. Het plan was een week lekker te trainen en een goede basis te leggen voor de tweede seizoenshelft. Helaas werd het voor mij een klein persoonlijk drama.

Nadat we vrijdag in Nancy hebben overnacht en zaterdag aankwamen in Saint Laurent du Pont, iets boven Grenoble, hebben we gelijk een verkenningstochtje gereden van 4.5 uur. De groep werd gesplitst in twee groepen (kort en lang), ik koos voor de lange rit omdat ik me goed voelde en er echt zin in had. De afsluitende klim van bijna 10 km ging erg lekker en ik merkte dat het goed zat met mijn vorm. Ik had enorm veel zin in de week en de Alpe D’Huez duathlon.

De dag erna zoals voorspelt veel regen. Daarom hebben we in Voiron een zwemtraining gedaan onder leiding van Koen de Haan. ’s Middags klaarde het op en hebben we o.l.v. Armand van der Smissen een leuk vaartspel gelopen waarbij je tempogevoel trainde.

D-day
Maandag stond voor mij een fietstraining van 130km gepland. Na een korte warming-up kregen we een 17 km lange klim als starter. Na deze klim zouden we gezamelijk afdalen en de groep splitsen in 85 of 130 km. Het niveau liep wat uiteen en dus was het soms wachten, zowel boven bij het klimmen als beneden bij het dalen. Ik daal redelijk snel, en dus ging ik samen met drie anderen op kop tijdens de afdaling. We bleken een verkeerde afslag genomen te hebben, maar de rest van de groep was er toch nog niet dus we reden terug naar de splitsing.
Daar aangekomen hoorde ik dat er een ‘vrouw met een rood jackje’ was gevallen in de afdaling. Mijn zusje, Roos, mocht ook mee op stage, reed zeer beheerst en goed maar heeft nog niet veel ervaring in klimmen en dalen. Toen ik hoorde dat er een vrouw met rode jack gevallen was, werd ik al een beetje ongerust. Ik keek op dat moment Maikel Zuijderhoudt in de ogen en op dat moment begonnen we meteen zo hard mogelijk terug naar boven te rijden, ongeveer 5-6km klimmen. Na een minuut kwam iemand me tegemoet met het bericht dat Roos een zware valpartij had gehad. Ik heb geklommen voor wat ik waard was, en halverwege de klim hoorde ik de ambulance met zwaailicht en sirene steeds dichterbij komen en uiteindelijk hard voorbij razen. Tijdens de klim komen alle denkbare scenario’s in je hoofd voorbij, omdat je niet weet hoe ernstig het is. De klim duurde een eeuwigheid, wat een verschil tussen dalen en klimmen. Bij de laatste bocht kwam Maikel me nog een zetje omhoog geven en op dat moment zag ik al drie ambulances, een stuk of 8 hulpverleners in de berm en even verderop de rest van de groep staan. Op de grond lag een grote plas bloed, en in de berm op het gras lag Roos. De linkerkant van haar gezicht helemaal onder het bloed, haar linkeroog niet meer zichtbaar. Snel hebben we wat formaliteiten geregeld als meerijden met de ambulance en bel als je weet in welk ziekenhuis jullie zijn. Op dat moment zag het er zeer ernstig uit en had ze veel pijn. Je wordt op dat moment geleefd, en terwijl Roos daar veel pijn had en flink bloedde, vreesde ik voor het ergste. Eenmaal in het ziekenhuis werd Roos onderzocht en moest ik in een wachtkamer plaatsnemen. Het ongeluk gebeurde tussen half een en een uur, om 13.55 werd Roos binnengebracht in het ziekenhuis van Grenoble. Het (wanhopig) wachten duurde uren en ondertussen waren ook Armand en Erik in het ziekenhuis aangekomen. Na diverse scans was duidelijk dat het in eerste instantie niet levensbedreigend was, maar dat ze er niet zeker van waren en een tweede scan noodzakelijk was. Op haar gezicht en handen had ze diepe wonden en veel pijn, waarvoor ze veel pijnstilling kreeg. Wel konden ze beginnen met ontsmetten en hechten van de wonden in haar gezicht. Na drie (!) uur hechten kregen we te horen dat ze om 11 uur ‘savonds van de traumakamer op de spoedeisende hulp naar haar kamer zou worden gebracht. Het was fijn dat roos in haar eigen spoed OK lag, het was zo druk dat zelfs op de gang wel 10 patiënten lagen.

Ondertussen waren mijn ouders druk bezig met het regelen van allerlei dingen om zo snel mogelijk naar Frankrijk te komen en pas tegen 12 uur ’s avonds kon Roos gaan slapen en werden wij vriendelijk verzocht weg te gaan. Officieel mag er pas vanaf 13uur bezoek komen in het ziekenhuis van Grenoble, maar gelukkig waren ze op de afdeling een stuk soepeler en konden we al ’s ochtends vanaf 10 uur bij Roos zijn. Een uur later waren mijn ouders en broertje gearriveerd en na de hereniging ben ik terug gegaan naar het huisje om even te kunnen ontspannen tijdens een korte training.

De rest van de trainingsweek werd een drama, en Roos ging naar Nederland waar ze opnieuw allerlei onderzoeken kreeg en in eerste instantie bleek dat er steeds meer dingen niet goed waren ( gevreesd werd voor slecht zicht/oogletsel, een gebroken kaak, oogkas, tanden, onderrug) Vrijdag kwam na opnieuw een lange dag onderzoek de uitslag. Het ‘resultaat’ was 150 hechtingen in haar gezicht (voorhoofd, oog, kin, wang, neus, mond), nog eens wat oplosbare hechtingen, flinke wonden op haar handen, kniëen, een hersenschudding en veel pijn.

Als je het nu zo bekijkt, heeft ze nog enorm veel geluk gehad, haar helm is door midden gebroken, hele stukken helm zijn weg. Een paar centimeter anders vallen en het ongeluk zou fataal geweest kunnen zijn. Mentaal ging het me slecht af, nu ik weet dat het allemaal goed komt ( behalve de cosmetische schade die waarschijnlijk hersteld zal moeten worden) gaat het al een stuk beter. Ik ben enorm aangedaan en geschrokken, had niet verwacht dat het me zo slecht af zou gaan maar ik heb me blijkbaar erg druk gemaakt.
Trainingen liepen niet meer, ik had zin maar ook weer niet en wilde niet starten tijdens de Alpe D’Huez duathlon. Uiteindelijk ben ik toch gestart en heb ik héél rustig de wedstrijd uitgelopen.

De vakantie is geannuleerd en nu ga ik hier thuis maar wat leuke dingen doen en met het gezin even bijkomen van alles wat er is gebeurd. Natuurlijk snel weer beginnen met trainen. Met Roos gaat het wonderbaarlijk goed op dit moment, ze herstelt spoedig en ik zie echt mijn zusje weer! Ze slaapt nog veel en ze gebruikt veel pijnstilling maar ziet het gelukkig weer wat positiever in en kan weer lachen, al zullen de spiegels in huis nog wel een tijdje blijven afgeplakt.
Ze heeft veel geluk gehad en dat engeltje op haar schouder mag wat mij betreft nog wel even blijven zitten. Bij deze: iedereen bedankt voor jullie steun en beterschapswensen.